اینجا کسی کار نمی کند

یکی دیگر از وجوه فرهنگ کار در ایران که نشان‌دهنده بهره‌وری پایین نیروی کار در ایران است، وجود تعداد زیاد دوشغله‌ها و سه‌شغله ها است. تقریبا همه ما در اطراف‌مان کسانی را دیده‌ایم که بیش از یک شغل دارند و مجبورند ساعات بیشتری را در طول روز کار کنند. بیشتر کار کردن اما به معنی سخت کوشی بیشتر نیست و می‌توان آن‌ها را به معنای بهره‌وری شغلی پایین‌تر در نظر گرفت. آمارهای مربوط به نرخ مشارکت اقتصادی در ایران نیز، نشان می‌دهند که اوضاع به نفع بهره‌وری اقتصادی نیست. تعداد افراد شاغل در ایران بنا به داده‌های آماری مرکز آمار ایران، حدود 23.5 میلیون نفر است اما نرخ مشارکت اقتصادی، تنها حدود 40 درصد است. این به آن معنی است که از میان تمام کسانی که می‌توانند کار کنند،یعنی آن‌هایی که بنا به تعریف در بازه سنی 15 تا 65 سال قرار می‌گیرند،‌ تنها 40 درصد به فعالیت اقتصادی مشغولند. به عبارت بسیار ساده، 23.5 میلیون نفر از ایرانی‌ها با کار خود برای 56.5 میلیون نفر دیگر از شهروندان ایرانی «نان» تامین می‌کنند و این مستلزم آن است که بهره‌وری اقتصادی کار آن‌ها، کمتر از زمانی باشد که نرخ مشارکت اقتصادی بالاتر از این باشد. به عنوان نمونه‌ای جهت مقایسه، نرخ مشارکت اقتصادی در ترکیه حدود 60 درصد و در هلند حدود 85 درصد است. این یعنی در کشوری مانند هلند، به صورت تقریبی، هر یک از شهروندان با درآمد ناشی از کار و فعالیت اقتصادی خود زندگی می‌کند و به کار دیگران وابسته نیست. به این ترتیب ساعات کاری می‌توانند محدودتر باشند و با افزایش بهره‌وری شغلی، امکان کاستن از تعداد روزها و ساعات کاری وجود خواهد داشت.